Centrum Badań Konserwacji

Projektowany obiekt Centrum Badań zaproponowany został jako trzykondygnacyjny, niepodpiwniczony. Forma budynku jest zwarta, zamknięta w literze L z łącznikiem wiążącym rozbudowę z istniejącym skrzydłem północno-wschodnim Wydziału Sztuk Pięknych.

Wydzielono dwa wnętrza urbanistyczne. Dziedzińcowi WSP poprzez domknięcie go skrzydłem projektowanego budynku nadano charakter miejskiego placu.  Dziedziniec CBiKDK natomiast ma charakter parkowy, dwie jego ściany stanowi istniejąca roślinność wysoka, odgradza plac od ulicznego ruchu i pozwala na stworzenie miejsca do wypoczynku. Ciąg zieleni południowej „elewacji” wychodzi na dziedziniec WSP i sprawia, że te dwa wnętrza się przenikają. Na obu placach zaprojektowano rzędy kompozycji mebli miejskich: ławek, donic oraz postumentów na obiekty, które wykorzystywane mogą być podczas wystaw studenckich.

Obiekt ze względu na swoją skalę, został zróżnicowany pod względem materiałowym. Biorąc pod uwagę układ budynku, zostały wyszczególnione trzy kompatybilne, choć różniące się od siebie spojrzenia na elewacje. W tym celu zaprojektowano: stonowaną elewację betonową, wyróżniającą się elewację z miedzi o zmiennej gęstości rąbków oraz elewację z blachy płaskiej z delikatnym detalem od strony wewnętrznego placu.